Historia Olejków

Pierwsze olejki eteryczne powstały już za czasów Egipcjan, którzy cenili substancje zapachowe. Zarówno zamożne kobiety jak i mężczyźni codziennie namaszczali całe ciało pachnącymi olejkami, nawilżając je i chroniąc w ten sposób przed wpływem suchego klimatu. Kleopatra – chcąc pozyskać względy Marka Antoniusza – kazała pokryć podłogi swego pałacu warstwą różanych płatków o grubości 46 cm. Egipcjanie używali wonnych ziół i olejków do balsamowania zwłok, dowodząc w ten sposób swojej empirycznej wiedzy o ich właściwościach antyseptycznych. W grobowcu Tutenchamona, pochodzącym z około 1320 p.n.e., znaleziono maści, w skład, których wchodziły: kadzidłowe, żywice drzewne, ziele zwane spikanardem. Mimo wieków, które upłynęły od sporządzenia tych maści, zachowały one w znacznym stopniu swój specyficzny aromat. Grecy, wiedzę o zapachach przejęli od Egipcjan, których uważali za swoich mistrzów i nauczycieli. Wierząc w to, że aromatyczne zapachy umożliwiają wypicie większej ilości wina, zamożni Ateńczycy umieszczali na stołach podczas uczt woreczki z pachnącymi kwiatami i flakony wonnych maści. Olejków eterycznych używano również do masażu mając na względzie ich właściwości lecznicze. Wielki poeta liryczny tego czasu Anakreont (582-ok. 485 p.n.e.) twierdził :,,Najlepszą receptą na zdrowie jest posmarowanie skroni olejkiem o wonnym i świeżym zapachu”. Rzymianie bardzo często zażywali kąpieli w łaźniach publicznych, wierząc w ich zdrowotne właściwości; kąpiele te były zwykle połączone z namaszczaniem ciała różnymi olejkami wonnymi. Fryzjerzy po goleniu okładali piekące twarze panów gorącymi ręcznikami oraz wcierali w skórę twarzy olejki eteryczne. Bogate kobiety odświeżały się zażywając kąpieli w wodzie różanej. Wiedza o właściwościach leczniczych pewnych ziół rozpowszechniła się wraz z umocnieniem się Imperium Rzymskiego. W II w n.e. Galen, lekarz Marka Aureliusza, opisał wiele gałęzi ówczesnej medycyny, podkreślając przy tym korzyści płynące z masażu. Był również twórcą kremu chłodzącego (toaletowego), który otrzymał przez połączenie wody z wonnym mazidłem. Krem ten nałożony na skórę odparowywał wodę chłodząc ciało.

 Azjatyckie Wonności

W ziołolecznictwie chińskim używano olejków eterycznych od tysięcy lat. Utworzona przez legendarnego Shen Nonga Wielka Księga Ziół zawiera listę 365 roślin stosowanych w lecznictwie. W Azji substancje zapachowe były zawsze cenione ze względu na swoje właściwości lecznicze i kosmetyczne
. U podnóża Himalajów znaleziono ślady manufaktur z 3000 p.n.e., w których przeprowadzono destylację olejków eterycznych. Dzisiaj na bazarach w miastach takich, jak Stambuł, czy Bombaj sprzedawane są duże ilości olejków eterycznych i aromatycznych środków leczniczych. W IX w. Bagdad w Iraku, był centrum przemysłu różanego, świetnie prosperującym dzięki eksportowi olejku różanego do Indii. Awicenna, wielki filozof i lekarz urodzony w 980 r. n.e. W Bucharze, w Uzbekistanie, zdobył olbrzymią sławę, usprawniając proces destylacji olejku różanego przez wynalezienie spiralnej chłodnicy. Napisał również dużo książek o tematyce medycznej, łącznie z wielkim dziełem Kitab al-Quanum, czyli kanon medyczny, w którym zamieścił m.in. rozważania o mechanizmie działania roślin leczniczych i wonnych ziół. Ludy zamieszkujące Indie tradycyjnie używają wonnych ziół od bardzo dawna, również ich holistyczny sposób pojmowania zdrowia i przedłużania życia jako równowagi między człowiekiem a środowiskiem, które go otacza, powoduje, iż często stosują masaż połączony z nacieraniem ciała pachnącymi olejkami i ziołami, traktując to jako zabieg leczniczy.

Olejki eteryczne w Europie

Do XII w. wraz z wyprawami krzyżowymi rozwinęły się kontakty handlowe ze Środkowym Wschodem, dzięki czemu do Europy zaczęły docierać różnego rodzaju zioła, przyprawy i egzotyczne pachnidła. Przy klasztorach istniały ogrody, w których uprawiano zioła. Mnisi przygotowywalipopularne środki lecznicze, których skład opierał się na ziołach, jak np.Woda Karmelitańska z melisy. Od czasów średniowiecza czyniono klasyfikacji roślin i ziół oraz opisania ich właściwości leczniczych. Dokonali tego botanicy : Nicholas Culpeper(1652), William Turner (1568) i John Gerard (1597).
W XVII w. pachnące esencje octowe i perfumy zdobyły sobie ogromną popularność; szczególną sławą cieszyła się Woda Kolońska, używana przez Napoleona, a pomyślana jako eliksir życia. Wcześniej, czwórka oszustów z Marsylii zyskała rozgłos dzięki wynalezieniu recepty na aromatyczny ocet, który miał jakoby uchronić ludzi przed epidemią dżumy. Na początku XX w. Rene Gattefosse, francuski chemik, zafascynował się terapeutycznymi właściwościami olejków eterycznych. Kiedy po zranieniu ręki, przemył ją esencją lawendową, ta zatrzymała odczyn zapalny tkanki. Wówczas rozpoczął badania nad antyseptycznymi, bakteriobójczymi, przeciwwirusowymi i przeciwzapalnymi właściwościami olejków eterycznych i w 1937r. wprowadził termin aromatoterapia. Podczas I i II wojny światowej olejki eteryczne używane były do leczenia ran. W latach 60. Dr Jean Valent, lekarz francuski, który zapoczątkował ten sposób leczenia, opublikował swoje spostrzeżenie o działaniu olejków eterycznych. Austryjacka biochemiczka, Marguerite Maury, przestudiowała pracę Valneta i przeniosła aromaterapię na grunt brytyjski. Kontynuowała badanianad korzystnym wpływem olejków eterycznych na zdrowie i urodę, była twórczynią teorii o indywidualizacji wskazań oraz odnowiła dawny związek między aromaterapią a masażem